over mij
Monique van de Wetering
In 2010 meldde Monique van de Wetering zich aan voor de vooropleiding van de ArteZ Hogeschool voor de Kunsten maar had daarin al snel het gevoel dat ze haar identiteit zou verliezen door input van andermans technieken. Ze koos ervoor om autodidactisch te zijn. De individu staat centraal in haar werk en in elk kunstwerk benaderd ze het materiaal weer anders.
Over mij
Hoe ben je op het punt gekomen waar je nu bent?
“Eén van mijn uitingsvormen is illustreren, tekenen en schilderen en dit speelde altijd een belangrijke rol in de vorming van mijn identiteit. Samen met een geweldige personal coach ben ik mijn identiteit verder gaan ontplooien en dankzij haar bijdrage heb ik heel veel antwoorden op levensvragen gevonden. Zij stimuleerde mij om mijn talenten te gebruiken.
Vanaf het ogenblik dat ik mezelf veel meer liet spreken via mijn kunstwerken merkte ik dat men veel meer connectie met mij als persoon en met mijn kunst ging maken. En dat heeft ertoe geleidt dat ik nu sta waar ik nu sta. Ik durf nu meer mijzelf te zijn en mijzelf te laten zien.”
Wie is jouw favoriete kunstenaar?
“Heel veel bewondering voel ik voor het duo Heringa/Van Kalsbeek. Het werk van Bart Hess ben ik ook gaan waarderen. Dat heeft er mee te maken dat zij allemaal een bepaalde grens opzoeken in hun werk die – zoals ik het ervaar- op de rand ligt van afstotelijk en prachtig door materiaalkeus en vorm. En dat is geweldig! Alsof zij de destructieve grens van twee tectonische aardplaten hebben gevonden!
Het is geen kunst die kraakhelder te noemen is. En het feit dat ik niet kan raden wat het fabricageproces is geweest geeft alleen maar meer lading voor mij.”
“Mijn inspiratie haal ik vooral uit mijn eigen belevingswereld. Niet het alledaagse maar meer de explosieve belevingen, zowel goed als slecht. Mijn kunstwerken beschouw ik als uitingsvormen om iets negatiefs te neutraliseren en het positieve te versterken. Er ligt wel een individuele emotie en verwerking dus ten grondslag.
Vaak begin ik met een plaatje in gedachten die mijn belevingswereld symboliseert en daarop volgt een zoektocht naar de juiste materialen. Ik noem het bewust ‘zoektocht’ want ik weet niet wat ik nodig heb tot ik het vind. Qua materiaal merk ik wel dat juist het alledaags mij fascineert zoals lijm, punaises, strijkkralen, alles wat ik maar in mijn eigen rommella kan vinden. Nu ik er zo over nadenk… best wel een contrast, niet?”
Is er een kunstwerk waar je het meest trots op bent?
“Er is wel een kunstwerk die ik verborgen houd omdat het veel voor mij betekend. Het is niet te koop. Het is gemaakt op een moment in mijn leven dat ik zo hunkerde naar mijn identiteit dat dit doek een sterk verlangen, een enorme kracht en een keerpunt in mijn leven symboliseert. Technisch gezien stelt het niet veel voor maar als ik ernaar kijk dan voel ik nog steeds een euforie.”
